De laatste tijd ben ik veel te vinden bij evenementen over aquaponie. Dat is een kweeksysteem waarbij vissen zorgen voor bemest water en de te oogsten gewassen zorgen voor schoon water. Het kan nog mooier: een brigade eenden die slakken opjagen, kippen voor keutelpret, sluipwespen die larven van luizen besluipen, hommels die een stuifmeelkoeriersdienst onderhouden, enzovoort. Dan heet het een ‘polycultuur’. Een maakbare, multiculturele samenleving. Oude idealen worden dus verwezenlijkt op een polycultuur-aquaponicfarm.

Ik vroeg mij af of die eieren er dan zijn voor de verkoop, of om aan nieuwe kippen te komen. Bijvoorbeeld als de polyculturele beestenboel verrijkt wordt door een sluwe vos die een graantje mee wil pikken. Nou, die vos komt er niet in, maar je kunt gerust wat eieren verkopen, er liggen er zat. Maar krijg je dat wel allemaal verkocht dan? Ja, dat schijnt prima te gaan. Vooral met pasen zeker? Maar je mag toch eieren niet schilderen, dat levert dan een Zwarte Pieten-discussie op, toch? Ik kreeg een verbijsterend antwoord: we gaan niet zitten zwartepieten, we noemen het dan gewoon ‘verven’ en dan mag het weer.

Kijk, daar gaat het dus al mis. Op een coatingcursus leerde ik eens dat verf en lak hetzelfde zijn (hoewel je niet spreekt van ´nagelverf´ of ´afverf´). Maar ineens is verven minderwaardig aan schilderen!?! Gelukkig spreken we van een schilder en niet een verver. Dus het pakt voordelig uit. Maar dit heerschap heb ik natuurlijk wel in de planning voor mijn eigen polycultuur, die ik op de botanische tuinen te Utrecht ga uitvogelen. Ik stel hem aan voor het bijvoeren van de piranha´s. Zo breng ik hem in de kringloop van de polyculturele aquaponie, en kan ik nu alvast mijn ei kwijt met deze column!