- Energie Centrum Houten ondersteunt bij MJA II
- Metaalconservering vergt beleid en vaardigheid
- Glasbeek Finish van vele markten thuis
Van de redactie
Het recht van de duurste
Vorige maand was de titel van dit stukje “Het recht van de snelste”. Dat duidde op het toenemende belang van projectmanagementvaardigheden, technische kennis en vakkundigheid in het uitvoeren van infrastructurele conserveerwerken. Met de dreigende teloorgang van de HBO-accreditatie voor Beschermingstechnici/Coating Technology is dit voor onze branche een meer dan actuele kwestie. Uiteraard is vanuit VOM (en de afgelopen jaren overigens ook de VOM-branchegroep VISEM) actie ondernomen om dit essentiële deel van de opleidingsinfrastructuur op de een of andere manier overeind te houden. Het is niet de taak van een Hogeschool om de levensvatbaarheid van een beroepsgroep intact te houden, maar in Nieuwegein staan we uiteraard schouder aan schouder op de bres.
Een andere situatie die het hoofd geboden moet worden, is de schrijnende prijsdruk. Deze staat innovatie en kennisopbouw in de weg, aangezien ondernemers eerst “het jaar uitzingen” en voorlopig de hand op de knip houden als de vooruitzichten niet beter worden. Ieder vogeltje zingt zoals die gebekt is, dus als eindredacteur van een blad zeg je samen met de opleidingsinstanties dat je toch vooral anticyclisch moet investeren in Werving en Selectie. Meer personeel??? Nee, werving slaat nu even op klantwerving en vergroten van de naamsbekendheid. En selectie slaat op het uitzoeken van die medewerkers die meer in hun mars hebben dan alleen marcheren, en via een opleiding van grotere waarde kunnen worden voor het bedrijf. In rustiger tijden is daar gelegenheid voor. Als je dat als ondernemer te duur vindt, ben je zelf te goedkoop. En zul je dat bij een aantrekkende markt nog steeds zijn. Want we gaan als Hoge Lonen Land naar een concurrentiejungle waarin geldt: Het recht van de duurste. Op prijs kan een Nederlander zich in het vergrote Europa steeds slechter handhaven, zeker op de lange duur.
En wie gaat dat hogere prijskaartje betalen? Wordt bij een offertetraject niet steevast, keurig volgens de Europese regeltjes en met de Bouwfraude nog in het achterhoofd, puur op prijs aanbesteed? Het bouwdagblad Cobouw maakte begin maart zelfs bekend dat de aanbesteding van een schilderklus via een internetveiling uitgevoerd was, hetgeen maarliefst 40% besparing in de aanneemsom had opgeleverd. Terwijl de helft van de schildersbedrijven zelfs in de recente overkokende piekjaren nauwelijks winst maakte.
Een Inkoper wil aantonen dat hij zijn salaris terugverdient, en heeft geen levenscycluskostenbesef. En weet bovendien van materiaalverduurzaming alleen, dat het hem weinig hoeft te kosten als je het maar goed aanpakt. Dus wie gaat nou dat hogere prijskaartje betalen dan???
Wel, sommige uitbesteders hebben de laatste decennia aardig aan hun kennisbasis gewerkt, en onderschrijven het belang van professioneel aanbesteden. De rubriek Wij Lazen Voor U laat een kras staaltje zien dat zich in Engeland afspeelde, gepubliceerd in het zeer gewaardeerde collegablad Protective Coatings Europe. Een brug werd geconserveerd, waarbij de winnende aanbieding niet de goedkoopste was, maar de aanbesteding voor 30% door projectmanagement en praktijkvaardigheid bepaald werd. Bouwvoorman Brinkman mag dan in het Nederlands Dagblad van 27 april zeggen dat moderne aanbestedingen “een hoop gedoe” gaan opleveren, omdat het al gauw op vriendjespolitiek lijkt als je niet de goedkoopste laat winnen. Maar volgens “het recht van de snelste” (zie dit intro van vorige maand) is er ook een publiek financieel belang gediend bij kwaliteit. Zowel in projectmanagement als in procesbeheersing: namelijk wat stremmingstijden en wat levenscycluskosten betreft.
Over levenscycluskosten gesproken: als die ontwerper van die brug bij Bristol destijds nou even aan de conservering gedacht had, zouden er geen 25.000 contactpunten van de steigers bijgewerkt hoeven worden. Naar verluid wordt momenteel ook op onderhoudsvoorzieningen bespaard door bruggenbouwers, omdat dit óók op prijs aanbesteed wordt…
Maar wie mag dan duurder zijn? Bij de aanbesteding in Bristol kwamen van de elf geïnteresseerde metaalconserveerders er acht (!) niet door de pre-kwalificatie. Een stoutmoedig geprogrammeerd seminar over Imago in de Staalconservering, tijdens de ESEF, deed de vraag rijzen of de branche niet al te zeer uitgeknepen is om tot de noodzakelijke bedrijfsvoerings- en procesinnovatie te komen. Je moet natuurlijk wel aan kunnen tonen dat je de koek kunt behappen zonder dat de brokken in het rond vliegen of de hele vloer onder de kruimels ligt.
Als de VOM nou de opleidingsinfrastructuur pakt, de oppervlaktebehandelaar deze kansen pakt en de aanbesteders de handschoen oppakken, kunnen we een boel waardetoevoeging binnen de landsgrenzen houden. En is er meer gelegenheid om de hele economie mee te laten profiteren van alle mogelijkheden die op beurzen als de ESEF vertoond worden.
Edward Uittenbroek,
eindredacteur