Iedereen heeft zijn eetorgaan vol van “duurzaamheid”. Behalve dat het in verkiezingstijd totaal niet speelt, want men is alleen geïnteresseerd in goedkope energie. Als daar Colombiaanse kolenkindertjes hun schooltijd voor moeten mislopen en voor de rest van hun leven tot de pikhouweel veroordeeld worden, kopen we dat kort voor kerst af met een tientje voor het goede doel. Naar welke arme kindertjes ergens in de wereld het gaat maakt niet uit. Je hebt toch maar in de buidel getast, en dat in die dure decembermaand!

De link met het schildersvak volgt nog, eerst even een nadere toelichting.

Onlangs werd mijn vorige huis getroffen door een daklekkage. Wat blijkt: het aannemersbedrijf dat vijftien jaar geleden een dakuitbouw plaatste, vergat pardoes een folielaag onder de dakpannen. Bij extreme regenval wordt mijn huurder nu onaangenaam verrast door een natte droom van doorsijpelend hemelwater, precies boven zijn slaapparadijs. Dat kan ik als verhuurder natuurlijk niet laten gebeuren.

Maar ik heb weinig trek in een complete dakrenovatie. Garantie verlopen, volgende stortbui in aantocht, en het volgende gesprek met een niezende en kniezende huurder al op de planning…

Dus ik combineer twee problemen tot een oplossing. Ik laat gewoon zonneceldakpannen plaatsen en vraag meteen of bij de vervanging er alsnog de ontbrekende folie aangebracht kan worden. Dan mag de kolencentrale zijn elektronen verder in zijn schoorsteen steken, die hoef ik niet meer! Nou was ik al op een windmolen aangesloten, maar het gaat effe om het idee. Bijna heel Nederland zit nog op kolenstroom, vergroend met vervuilende houtsnipperbijstook of via volgepompte stuwmeren die bij het leeglopen ineens onder groene energie vallen.

En de link met het nobele schildersvak? Nou die panlatten kunnen natuurlijk wel wat onderhoud gebruiken. Ofwel: voor schilders ligt het werk weer eens voor het oprapen. Nu nog initiatief nemen, bijvoorbeeld via de budgetneutrale zonnedakpanlegger!