Hoe kom je als schilder aan mooie klussen? Geef je mensen een opdrachtreflex en een uitgaansbudget. Binnenlopen!

Wat wil het geval? Onlangs bezocht ik de meest ideale vissteiger van het land: de Pier van Scheveningen. Als je met zó’n pier geen grote vis aan de haak kan slaan, dan weet ik het niet meer. Je kan immers gewoon naar binnen lopen en vragen wat de pot schaft, wat betreft onze zilte zeevrindjes. Een potvis is dan al gauw geserveerd. Maar waarvan betaalt een eerzame, hardwerkende schilder deze schuif-maar-wat-tafels-aan-elkaar-maaltijd? Juist, van een zojuist gescoorde opdracht. Mooie referentie, de Pier. En er is zat te doen.

Want wat wil het geval? Vroeger zaten en óók kindertjes met Lego te ravotten en liepen de gesprekken aan diverse tafeltjes óók door elkaar heen. Maar je zat er lekker te genieten van het geheel. Nu stuiterden de decibellen mij om de oren, en leek ik in een soort betonmolen van Lego-steentjes beland te zijn. De akoestiek was dermate achteruitgegaan, dat ik het serveermoppie de tip gaf haar manager erop aan te spreken. Want wij komen er graag, in dit geval op mijn verjaardag. Op het gevaar af, als prietpratende pierlala afgeserveerd te worden, deed ik de volgende suggestie. Zou je niet een akoestisch dempende coating aanbrengen op alle metalen delen van deze constructie. Met wat afhangende kleden hier en daar maak je het dan af. Met ingehouden coatersverdriet had ik namelijk al vastgesteld dat de vellen erbij hingen en er sowiesó lakwerk aan te pas gaat komen.

Dus als je nou je medewerkers het hapje vergoedt, telkens als ze een dergelijk praatje-plaatje meenemen naar het werkoverleg, moet het toch mogelijk zijn via een gericht vervolgbezoekje een contactpersoon te achterhalen.

Ik doe een suggestie. Ik ga zelf niet in de managementboom klimmen en een visje uitwerpen, want ik heb zelf geen schildersbedrijf. Maar als je een grote vis wilt vangen, zul je een kleintje moeten uitwerpen. Uitgaansbudget. Het nieuwe schilderen!