In computerland is het tijd voor iets nieuws, voor ´innovatie´: een nieuw besturingsprogramma.
Mijn vaste computerleverancier heeft het erg druk met het verwijderen ervan bij zijn klanten, maar zijn advies heb ik genegeerd toen ik ergens een laptop ging bestellen. In de hoop verlost te worden van het onbedoeld openen van allerlei schermpjes op mijn kaalgegraasde laptop, heb ik de vervanging meteen aangegrepen voor de overstap naar het nieuwe besturingssysteem.

Eerst iets over de laptop, dan over de software, en dan iets over de verfmarkt. Want zouden kwasters wegkomen met de streek die mij geleverd werd?

Ten eerste klap ik de laptop open, en zie ik een levensechte foto van mezelf op het scherm. Dát is nog eens klantspecifiek uitleveren, zeg! Als oppervlaktetechnicus heb ik dan meteen de balen, want een apparaat van vijftienhonderd euro dat niet even een ontspiegeld ruitje heeft, is te suf om waar te zijn. En hoe het zit met glans en kleur weten we van het Schildersvakkrant-seminar ‘Verftechnologie in de Praktijk’.
Mijn bovengenoemde genegeerde adviseur legt mij na aanschaf van het kleinood uit, dat een spiegelende monitor mode is, en een gunstiger specificatie voor witte en zwarte beeldpunten oplevert in de folder. Betere specificaties dankzij slechtere gebruiksmogelijkheden??? Met een zonnetje door het treinraam of wachtend op een onoverdekt station sta je dus geblokkeerd. Het openen van bestanden en programma´s duurt bovendien zó lang, dat ik al zie aankomen dat ik voor het eerst mijn deadline voor deze Voorzetjes niet ga halen. Bovendien opent de kleine doerak allerlei programma’s als ik ze alleen maar aanwijs, net als zijn afgeroste voorganger. Het enige dat een goede eerste indruk maakt, is de accu, waarvan ik een enorme variant besteld heb. Letterlijk uitstekend! Op deze manier blijkt iedere druppel accuzuur tevens bittere noodzaak om ook maar half werk te kunnen leveren voordat het lampje uitgaat. Zo is de cirkel weer rond. Maar mijn hoofd is een punthoofd geworden, zie ik in mijn monitor.
Waarom ben ik hieraan begonnen? Om te kunnen leasen…

En als een lakverwerker nou eens zoiets levert?

Eerst klopt de glansgraad niet omwille van “betere specificaties” in de folder, dan wordt een te verhelpen euvel niet ondervangen, een ander te behalen voordeel is eigenlijk aan de ontwerpselectie van de klant te danken, en voortaan klemmen de ramen.
Kan niet, want dan gaat de klant voortaan zelf schilderen (die kan niet zelf een computer fabriceren).

Mag ik een voorzet geven?

Vanwaar die verzamelbak van functies die je zelden gebruikt terwijl de eerste gebruiksoverwegingen genegeerd worden, omdat daar voor de ontwerper niets ´innovatiefs´ meer aan is???

De wijze les is, dat als de klant mee kan denken in de functies die hij gerealiseerd wil zien, zoals de accu, een bepaalde sfeer in een te schilderen klaslokaal of een onderhoudsvriendelijke bescherming, dit tot goede gezamenlijke klantspecifieke uitlevering kan leiden. Met als klantenbinding bijvoorbeeld een innovatief servicecontract met piek- en dalurentarief. Zo kunnen we tóch nog wat leren van die computersadisten die ons steeds beetnemen!

Edward Uittenbroek

Bron: Schildersvakkrant, april 2008