Ooit wel eens gelijk gekregen? En, beviel het?

Op het gevaar af, stokpaardje te gaan rijden en steeds op hetzelfde terug te komen, breek ik maar weer eens een lans voor het inzetten van techniekjes die een rommelaar niet in de vingers krijgt. Ik noemde dat dan Beun de Haas die zijn oortjes laat hangen terwijl de professionele vakschilder met de mooie tarieven gaat strijken. De schilder die de betere bladen leest, de betere evenementen bezoekt, de betere spullen koopt en het betere werk levert. In dit verband heb ik wel eens geschreven over stralingshardende lakken. Dan ga je met een UV-lamp langs je schilderwerk en hopsakee, klaar.

Eind september was ik in het schilderachtige Boedapest, de hoofdstad van Hongarije en even van de lakwereld want de Europese koepel van verffabriekenverenigingen hield er zijn jaarcongres. Komt daar een Hollander vertellen dat de stralertjes klaar zijn! Dat was het resultaat van een project dat ik in 2002 had leren kennen in het schilderachtige Dresden. De hoofdstad van de Duitse deelstaat Sachsen, en even van de lakwereld want de Europese koepel van laktechniciverenigingen hield er zijn jaarcongres. De stralers waren toen nog aardig duur en groot, ja het hele project stond nog amper in de steigers want dat was net begonnen allemaal. Ik dacht: dít wordt het, véél sneller klaar natuurlijk, en minder vuil dat in je natte lak waait want die is zó uitgehard. Mooie eindkwaliteit ook. Ik zag de techniek al overwaaien van de industrie naar de schilders. Maar anderzijds weet ik, dat mooie technologie ook wel eens een eeuwige belofte kan blijven. Dan kijkt iedereen de kat uit de zak en gaat de knip pas open als de concurrent teveel voorsprong dreigt te nemen. Of misschien denkt iedereen: laten we dit maar met zijn allen níét doen, want we verkopen toch vooral úren. En twee keer terug moeten komen is dan ook een vorm van werk in de markt houden. Dat Beun de Flapoor dan volop meedoet, wordt wijselijk vergeten.

Mag ik een voorzet geven?

Hazen horen aan het spit of op het braadrooster, en schilderwerk is geen urenverkoop maar verduurzamings- en verfraaiingswerk. Dus waardetoevoeging. Als dat steeds meer industriële tintjes krijgt met allerlei technologie die alleen rendabel is bij professionele toepassing, en dus niet voor bijklooiende zwartwerkers, is dat des te beter. Beunhazen mogen dus zwartblakeren op de barbeque van de technisch-economische vooruitgang. Iedereen geholpen, vooral de klant die maar één dagdeel paraat hoeft te staan voor ontvangst. En ook goed voor het beroepsimago. Schilderen was al vakwerk, de hedendaagse technologie werpt er ook nog een nieuw licht op!

Tsja, ineens heb je dan een hele korte Voorzet.

Edward Uittenbroek

Bron: Schildersvakkrant, oktober 2009