Verftechnologie is toch maar een merkwaardige wetenschap. Overal hoor ik altijd dat het vooral neerkomt op potjeroeren en dan maar meten wat de verschillen zijn met het andere potjeroeren. In het ene potjeroeren doen ze dan wat meer verdunspul, in het andere wat meer verdikspul, en dan maar vergelijken. In het ene potjeroeren doen ze dan wat meer verhardspul, in het andere wat meer verzachtspul, en dan maar vergelijken. In het ene potjeroeren doen ze dan wat meer verfijnspul, in het andere wat meer vergrofspul, en dan maar vergelijken.
Dan zetten ze het in de zon, en dan maar vergelijken. Of ze zetten het in de zeewatersproei, en dan maar vergelijken. Of ze zetten het op een schuin aflopend plankje, en dan maar vergelijken.
Een kind kan de plas doen!
En dat, terwijl ik zelf al herhaaldelijk geschreven heb, dat verftechnologie topsport is en de producten van de verftechnologen kennisintensieve producten zijn, enzovoort. Het is heel knap als je een organisch oplosmiddel kan vervangen door water als oplosmiddel, zonder verlies van eigenschappen, zoals applicatiegemak, glans, corrosiewering bij staalconserveringsverven, enzovoort. Sterker nog: als iemand beweert dat dát hem (M/V) gelukt is, spitsen mijn oren zich als bij de konijnen tijdens de worteltrek!
Het kan nog gekker. Met een dorpspatriottisme zoals sinds het Beleg van Troje niet meer vertoond is, heb ik op deze plaats op zitten scheppen over de Groene Chemie uit mijn eigenste Gouda. Door verschillende bouwsteentjes aan elkaar te rijgen, zachte en harde, kan men tegenwoordig grondstoffen maken voor harde en tóch flexibele coatings. Dát kun je je nog voorstellen: het beste van twee werelden door ze samen te brengen in een mengvorm. Makkelijk bedacht, iets lastiger uitgevoerd, maar daar heb je dus verftechnologen voor. Ik zie het mezelf nog niet doen.
Wel was ik op de European Coatings Congress te Neurenberg getuige van het voorpaginanieuws (Schildersvakkrant 10 april) onder de kop “Industriële Latex”. Dr. Zhenwhen Fu, onderzoeker bij verfgrondstoffenleverancier Rohm & Haas, ontving over zijn opstel over Designed Diffusion de eervolle onderscheiding “Best Paper”. Léés die krant!
Het verbijsterende: hij stopt zachtere bestanddelen bij zijn goedje, en het resultaat is een hardere laag. Niet voor niets opende hij met “Ik hoop u een nieuwe manier van denken te leren, om wat moeilijke problemen op te lossen.” Opnieuw leren denken??? Ik had net enige rust op dit front… potjeroeren en testen, toch?
Mag ik een voorzet geven?
Het dilemma van de goede laagvorming en toch een voldoende hardheid bij watergedragen latex, heeft deze pientere piegem opgelost met een hard bestanddeel dat zich selectief door een nog vormende deklaag verspreidt, en vooral het – extra zachte – dominante deklaagbestanddeel versterkt. Dat “extra zachte” is net de clou: daardoor gaat de verspreiding van die deklaagversterker beter. Het gehalte organische oplosmiddel, de traditionele manier om het dilemma van laagvorming versus hardheid te bestrijden, kon ook omlaag.
Dat bedoel ik dus: grijp buiten het begrijpelijke, roer buiten het beroerde, denk buiten het bedachte. De ontluikende verftoekomst zit vol nieuwe snufjes!
Edward Uittenbroek
Bron: Schildersvakkrant, april 2009