Vanaf deze maand draait er een verdiepingscursus Corrosie bij de Hogeschool Utrecht, waarvan ik het gedeelte over beschermingsdeklagen mag doen. Deklaagsystemen dan, want het is niet even een laagje erop tegen de roest. Bij de docentenbijeenkomst werd erbij verteld dat het ook een stevige lik inspectie mag bevatten, waarnaar men zeker oren zal hebben. Hoe bepaal je of het werk wel goed is uitgevoerd?

Daarvoor heb ik net op tijd de benodigde competenties gekregen. In Utrecht werd ik door een marktonderzoeksbureau van straat geplukt voor een vergelijkend warenonderzoek. Ik moest de witte bonen in rode saus doen, mijn vrouw kreeg de Chili con Keutel. “Vindt u de kleur zéér goed, goed, voldoende, onvoldoende, slecht of zéér slecht?” Tja, daar zit je dan als coatingtechnicus: hoe rood is rood genoeg bij saus voor witte bonen…?

Bij een romantische zonsondergang pak ik óók meteen mijn kleurenwaaier erbij, daarom lig ik zo moeilijk bij het vrouwelijk deel der mensheid. Een regenboog is bij mij ook niet gauw ‘zeer goed’, behalve dan als symbool van Gods trouw. En volle maan… het liefst prik ik er een glansmeter tegenaan. Vallende sterren vallen sowieso buiten de garantietermijn.

Vier porties witte bonen in rode saus werden mij achtereenvolgens voorgeschoteld. Eentje met gebarsten bonen: te veel in het potje natuurlijk, dus die hadden slaande ruzie gekregen. “Hoe vindt u de geur van de witte bonen in rode saus?” Nou, ze roken nergens naar. Ik viel dus weliswaar met mijn neus in de boter wat een gratis snack betreft, maar was niet bepaald ‘in de bonen’ over de afdronk. En mijn vrouw maar heerlijke Chili con Keutel verorberen!

Naderhand kregen we een rolletje hoestsnoepjes mee, voor eventuele naschokken. Maar we hebben de hele handel binnen weten te houden. Misschien was dat de ware test: hoe lang gaat het goed? Nou, een coating gaat langer mee dan een zonsondergang, een regenboog of een volle-maanstand. Nu nog de restlevensduur ervan inschatten. Tja, daarvoor moet je maar naar de Hogeschool Utrecht.

Edward Uittenbroek
Bron: Schildersvakkrant