Pas kreeg de slanke blondine, hier even verderop in de straat, spuitles van een apparatuurleverancier. Ik had haar meegevoerd naar het verre, verre Dresden, jazeker het Gouda aan de Elbe. Nee het is echt een hele mooie stad, ik overdrijf níét! Ze hebben er een stalen brug die prachtig lichtblauw gecoat is, en heel terecht noemen ze die Das Blaue Wunder. Goede naam. Goede brug. Goede kleur.

Ja, want later zag ik op de foto die ik van die spuitdemonstratie had genomen, een grote blauwe vlek op de muur. Alsof er een smurf had staan roggelen. Zó door die dinerzaal heen. De congreszaal was even omgebouwd voor het congresdiner. Maar de beursstandjes van leveranciers stonden natuurlijk nog rondom langs de muur. Vandaar de demo. Maar vanwaar die blauwe klodder?

Pas hoorde ik op de radio een stoer-norse stem verklaren “ik zie ze nog niet, die green shoots”. Dat zijn dan grote economische injecties in de sfeer van duurzaamheid. Het was dezelfde stem die een paar maanden geleden zo kleinerend had gedaan over ‘een vérffabriek’. Bij een overname door een groot chemiebedrijf was teveel voor de aandelen betaald, vond-ie. Gaf wel toegang tot de Chinese markt, en destijds steeg het aandeel van de kopende partij ook metéén. Maargoed, inmiddels zitten ze in de coatingtechniek ook op wat green shoots te wachten: de dip zit er goed in.

Mag ik een voorzet geven?

Stel je eens voor dat die krankjorem reserves van woningcorporaties ineens beschikbaar komen voor “extra” onderhoud. Voor een betere energieprestatie van de woningvoorraad, en meteen maar even de uitstraling verbeteren, voor het maatschappelijk nut van een aangename leefomgeving.

“Ik zie ze nog niet, die green shoots.” Maar ineens was daar, binnen twee weken na dat radiocommentaar, de green shoot van 400 miljard voor zonnespiegelcentrales in de Sahara. Dus wie die spiegels kan maken (en de oppervlaktetechniek in die vloeistofvoerende doorzichtige leidingen), of wie de stalen fundaties mag verzinken, die zit goed. Ik zie ze dus wél, die green shoots.

Vorige keer had ik die opsomming met crisismaatregelen waarmee je je mensen binnenboord kan houden via opleidingen en dergelijke. Rond verzendtijd van die editie was de helft al opgesoept en uitgeput.

Maar waar blijft onze eigen shoot dan?

Verf is een conjunctuurgevoelig product: als de economie inkakt, lijkt het of de kaboutertjes er ineens met het werk vandoor zijn. Die smurf in Dresden was dan misschien een laatste oprisping. Maar we leven niet in Smurfenland. Dus na de pogingen om het binnenwerk aan overheidsgebouwen meer in de winterdip te laten belanden, mogen nu de woningcorporaties hun schot lossen. Die reserves zijn door de huurders opgebracht. En die kunnen ook wel een opfrisser gebruiken in deze onzekere tijden! Een lentesfeertje in de herfst: een green shoot maar dan als kleurrijke opleving voor de buurt. En of dat dan een blauw wonder of een groene golf gaat heten, laten we aan de hoeders der collectieve reserves over…

Edward Uittenbroek

Bron: Schildersvakkrant, september 2009