Deze maand had ik de gedachte die iedere schilder regelmatig heeft: was ik maar eindredacteur van de Schildersvakkrrant. Je kan altijd doorwerken, weer of geen weer. Je leert elke dag wat bij. En je kunt alsmaar lunchen met Uiterst Knappe Vrouwen.
In schraal contrast hiermee staan de klusjes waarmee je als eerlijke handwerksman wordt opgezadeld: zoals in het hieronder beschreven gevalletje-houtrot.
Stel je een overkapping voor tussen twee stenen achtertuinschuurtjes, helaas evenals de schuurdaken zelf asbestgolfplaten. Daar ga je dan een schommel aan bevestigen, niet aan het asbest natuurlijk, nee aan de houten balk die ook de regengoot draagt. Dan laat je dat zó ver doorrotten, dat de buren het nobele plan opvatten om die balk maar eens helemaal te vervangen, want zo ver is het onderhand gekomen. Dan duik je daar toch bovenop voor een gezamenlijke asbestafvoeractie? Zie je terug in je eerstvolgende taxatie!
Maar nee: “die balk houdt het wel, het is aan mijn kant niet zo erg…”
Ik was bij ‘de buren’ bekend, dus het werd mijn klusje. Balk vervangen gebeurde niet… Dus toch maar de houtrotvuller aangerukt… voor wat plaatselijk bijwerken.
Dus even schrappen, schrapen, borstelen, wat wolken houtpoeder happen, ja zelfs met een stoffertje veeg je die balk al uit elkaar… Dát is pas demotiverend: prutsen voor half werk. Een Kwaliteitsonzeker Klusje, ja een k-klusje. En degene met een schommelend kind vindt het allemaal wel best… die had er bovendien een latje voor getimmerd, dus dat ziet er netjes uit.
Mag ik een voorzet geven?
Ten eerste hebben we maar even goed gebruikgemaakt van het weer: na een erg droog weekend dat schrappen gedaan, met nog een mooie droge uitwaaimiddag erachteraan. Dan flink wat houtrotstopper eroverheen kwasten… de kwast werd haast uit me hand geslurpt. Ben blij dat die balk geen boer liet: dan lag het asbest door de hele wijk. Potje dus al leeg voordat ik op een kwart was. En de rest van de week weer regen, in het opengeschraapte halfbeschermde balkje….
Gelukkig volgde weer een kurkdroog weekend, dus weer een beetje schrappen, nu een heel blik van dat spul erin, want het was wel dik een strekkende meter… en bij de buren zat het dus mooi weggewerkt achter een plankje. Zie je niks van.
Dan met de 2K-houtbeschermer per kitspuit erachteraan, en afspatelen. Dat gaat ook niet van een leien dakje, nee, wás het maar een leien dakje! Voor zulk taai spul moet je wel effe en metalen kitspuit gebruiken. Goed gereedschap is het halve werk en een kunststof spuit is zó twee helften. Dus die hou ik maar heel voor tegeltjeswerk binnen.
En wat er nu bereikt is? Dat de verdere verslechtering is afgeremd, althans aan één kant. Wat het schommelende buurmensje betreft, is het geweten even afgekocht. Volgend jaar zetten we er wel metalen strippen en hoeklijnen aan. En als het asbest er alsnog af gaat, hoeven we blijkbaar die buurman niet met zijn deel te helpen… Scheelt een ander k-klusje…
Edward Uittenbroek
Bron: Schildersvakkrant, juni 2010